Het blijft doodstil in de grote boerderij ook na twee keer bellen en een klop op het raam. Pas als we rond de stallen en schuren lopen horen we achter een grote schuifpoort een lammetje mekkeren. Maar geen mens en teleurgesteld lopen we weer naar de weg. Van ginds komt een vrouw aanhollen, glimlach op het gezicht. Ik denk: die is van hier en wacht op haar. Als ze bijna bij me is passeert een man op een fiets. Hij groet de vrouwvriendelijk en zij hem. Hij wenst mij een goeie dag en ik hem en in een flits zie ik de koude druppel aan zijn neus. Dan is hij verder. „Ze waarschuwden me dat er bezoek was", zegt de vrouw. Drie huizen verderop, een kleine tweehonderd meter, zat ze waarschijnlijk aan de morgenkoffie met de buurvrouw. Ze noemt haar naam, maar het is niet die we zoeken. „Woont hier dan niet Thei Buddiger?", vraag ik verbaasd. „Nee, maar dat is de man die net kwam langsfietsen", zegt ze. De fietser heeft inmiddels het viaduct bereikt. Snerpend fluiten we op onze vingers. Thei Buddiger kijkt om, we zwaaien en wenken, hij stopt, voelt in zijn binnenzak, en komt langzaam terugfietsen als we blijven roepen. „Sorry mevrouw, omdat u voor niks bent gekomen", zeg ik. „Och dat geeft niks", antwoordt ze en holt weer terug naar de koffie.

Ingezonden door voormalige zwemclub.

Ien Berge ien het zwembad  Wijze: Toen ik nog een Junkse was

Ien Berge ien het zwembad
door vule wij ons thuis
Een uurtje van ontspanning
En dan wer vlug nor huis
Zwemme en wat kwake
Pieter wat is het fijn
Heel goed vur de spiere
En heel goed vur de lijn. Tra,la,la,la,la 2x

Het is me een mooie troep, die ruilverkaveling. Ze zetten alles op papier... alles... maar we hebben in het veld nog een kruis staan... en dat zijn ze glad vergeten... het is een mooie troep!" Uit zijn woorden spreekt een heilige verontwaardiging. Zijn kraaloogjes steken. Aan weerszijden van de alpinopet kringelen grijze krulletjes. „Mensenmoordenaars zijn het...! Het beste punt om de Rijksweg over te steken willen ze afsluiten... en dan maken ze een nieuwe oversteek, daaronder in de diepte." Beschuldigend heft hij zijn vinger en wijst er mee in de verte. Twee fietsers komen voorbij en groeten ons, de een zelfs met militair vertoon. „Voor je het weet zit je op de weg... levensgevaarlijk!"

Zonder uitnodiging begint Pier Thissen zijn gal te spuien als we bij hem uitkomen, ter­wijl hij in het Bergense gehucht „Op de Pa-peter" een nieuwe, rode straatbezem staat schoon te vegen aan een weipaal. Hij heeft er zojuist de stal mee aangeveegd, een alleen­staand laag hok langs de weg, waarin zestien jonge koeien staan. In de verste hoek brandt een kale peer, het enige licht in de schemeri­ge stal. Nog terwijl Pier zijn verhaal afsteekt komt een gebogen figuur uit de schuin te­genover liggende boerderij.

Het is kwart voor twaalf in de morgen als Gerrit Josten opstaat van zijn stoel in de boerderijkeuken en van 'n spijker in de hoek achter de deur een grote ring afhaakt, waaraan behalve enkele kleinere ook een sleutel hangt van het formaat dat kasteel­heren in de middeleeuwen plachten te gebruiken. „Kom maar door de voordeur, dat is korter", zegt hij en loopt voor ons uit naar buiten. We steken de weg over en lopen een stukje op met Gerrits koeien, richting Sint Tonniskapel.
„Vroeger, toen het koren nog met de zicht werd gemaaid en de schoven met de hand werden gebonden en opgezet, werd de mid­dagklok at om half twaalf geluid. De boeren staakten hun zware werk, baden het angelus en gingen te voet op weg naar huffs, waar om twaalf uur het eten op tafel stond", vertelt Gerrit. Al vijfentwintig jaar is hij de man, die in Ayen de kapelklok het teken laat geven voor middaggebed en -eten.