Postbode Joop Gartsen (62) loopt vandaag in Nieuw Bergen zijn allerlaatste ronde. Na op de kop of veertig jaar trouwe dienst bij de PTT, hangt de oud-Gennepenaar vanmiddag zijn besteltas aan de wilgen. Gartsen gaat officieel op 1 april met de vut.
Joop Gartsen is niet echt rouwig over zijn vertrek bij 'tante Pos'. ,,Ik heb veertig jaar lang lekker gewerkt, zonder meer. Maar is veel veranderd. Vroeger had je geen papieren nodig, Nu moet je minimaal havo hebben om post te mogen bezorgen. En de post komt tegenwoordig veel sneller op de plaats van bestemming, he?". De loopbaan van postbesteller. Gartsen begon op zestienjarige leeftijd in zijn geboortedorp Gennep. „Ik hielp mijn vader bij het bezorgen van telegrammen. De posterijen hadden die werkzaamheden aan mijn vader uitbesteed. Het bestellen van de gewone post zat er niet in, dat was jammer. Voor dat werk moest je toentertijd beëdigd zijn", vertelt Gartsen.

De veehouders Maurice (links) en John Linders brengen twee verwonde dieren voor behandeling naar de veearts. Drie koeien moesten noodgedwongen worden afgemaakt.

BERGEN - "Hold It". Engelse militairen houden nieuwsgierigen op afstand. De Toeristenweg trekt zoals de naam al zegt veel dagjesmensen. De prachtige Bergerheide Is donderdag echter verlaten. Een zielig brokje uitgebrand staal Is de attractie van dat ogenblik. De fiets aan de kant, de verrekijker en het fototoestel uit de tas gehaald wachten de kijkers op een reuze-prent. Tussen de vakantiefoto's straks ook een zweem van sensatie. De jonge Bergenaar G. Geurts is tuk op ongelukken. "1k ben direct achter de brandweer aangefietst. Je kon direct na het ongeluk dichtbij komen. lk heb nog kleurenfoto's gemaakt met vuur en rook. Kopen?" Honderden zijn de rookpluim en de sirenes achterna gereisd. Het weiland wordt aan alle kanten omzoomd door kijkers. Een aantal slimmeriken probeert via de achterkant dichtbij te komen. Tevergeefs: de militairen hebben hun bedoelingen door. Helikopters vliegen intussen af en aan. Brandweerkorpsen bestrijden het vuur. Een kleine twee uur mag de pers het wrak van dichtbij bekijken. Tot teleurstelling van de vele telelenzen achter het prikkeldraad mag de gewone burger niet mee.

Het blijft doodstil in de grote boerderij ook na twee keer bellen en een klop op het raam. Pas als we rond de stallen en schuren lopen horen we achter een grote schuifpoort een lammetje mekkeren. Maar geen mens en teleurgesteld lopen we weer naar de weg. Van ginds komt een vrouw aanhollen, glimlach op het gezicht. Ik denk: die is van hier en wacht op haar. Als ze bijna bij me is passeert een man op een fiets. Hij groet de vrouwvriendelijk en zij hem. Hij wenst mij een goeie dag en ik hem en in een flits zie ik de koude druppel aan zijn neus. Dan is hij verder. „Ze waarschuwden me dat er bezoek was", zegt de vrouw. Drie huizen verderop, een kleine tweehonderd meter, zat ze waarschijnlijk aan de morgenkoffie met de buurvrouw. Ze noemt haar naam, maar het is niet die we zoeken. „Woont hier dan niet Thei Buddiger?", vraag ik verbaasd. „Nee, maar dat is de man die net kwam langsfietsen", zegt ze. De fietser heeft inmiddels het viaduct bereikt. Snerpend fluiten we op onze vingers. Thei Buddiger kijkt om, we zwaaien en wenken, hij stopt, voelt in zijn binnenzak, en komt langzaam terugfietsen als we blijven roepen. „Sorry mevrouw, omdat u voor niks bent gekomen", zeg ik. „Och dat geeft niks", antwoordt ze en holt weer terug naar de koffie.

Ingezonden door voormalige zwemclub.

Ien Berge ien het zwembad  Wijze: Toen ik nog een Junkse was

Ien Berge ien het zwembad
door vule wij ons thuis
Een uurtje van ontspanning
En dan wer vlug nor huis
Zwemme en wat kwake
Pieter wat is het fijn
Heel goed vur de spiere
En heel goed vur de lijn. Tra,la,la,la,la 2x